సిద్దాంతంగా చూస్తే, భారత్‌కు సింధు నదిపై కొన్ని హక్కులు ఉన్నా, ఆచరణలో ఒక్క చుక్క నీరు కూడా పాకిస్థాన్‌కు వెళ్లకుండా అడ్డుకోవడం చాలా క్లిష్టమైన పని. ఇండస్ వాటర్ ట్రిటీ (1960) పరిమితులు. భారత్, పాకిస్థాన్ మధ్య ఇండస్ వాటర్ ట్రిటీ ప్రకారం, సింధు, జెలం, చెనాబ్ నదుల ప్రధాన ప్రవాహాలు పాకిస్థాన్‌కు అప్పగించబడ్డాయి. భారత్‌కు ఈ నదులపై కొన్ని పరిమిత హక్కులు మాత్రమే ఉన్నాయి. చట్టపరంగా ఈ ఒప్పందాన్ని ఉల్లంఘించడం అంత తేలిక కాదు. అంతర్జాతీయ ఆరోపణలు, రాజనీతిక ఒత్తిళ్లు వస్తాయి. సింధు నది ఒక సజీవ ప్రవాహం. మౌలికంగా నిరంతరంగా ప్రవహించాలి. ఒకసారి నది ప్రవాహ మార్గాన్ని పూర్తిగా అడ్డుకుంటే, జలాశయాలు, డ్యాములు, దివెర్షన్ ప్రాజెక్టులు నిర్మించాలి. ఇది విపరీతమైన పెట్టుబడులు, కాలవ్యయం, భూసేకరణ అవసరాలను సృష్టిస్తుంది.
పర్వతప్రాంతాలలో (జమ్మూ కాశ్మీర్‌లో) ఇలాంటి మౌలిక సదుపాయాలను ఏర్పాటు చేయడం సాంకేతికంగా చాలా సవాలుతో కూడుకున్న పని. నదుల ప్రవాహం పూర్తిగా ఆపితే ప్రాంతీయ పర్యావరణానికి పెద్ద నష్టం వస్తుంది. అటవీ వ్యవస్థలు, పల్లపు భూములు, మానవ జీవన విధానం దెబ్బతింటాయి. ఇది అంతర్జాతీయ పర్యావరణ ఒప్పందాలను కూడా ఉల్లంఘించవచ్చు. భారత్‌కు స్వయంగా ఈ నదుల నీటిని పూర్తిగా వినియోగించుకునే సామర్థ్యం సిద్ధించడానికి సమర్ధమైన సాగు మౌలిక సదుపాయాలు ఇంకా పూర్తి స్థాయిలో లేవు.
