ప్రతీ దేశపు గూఢచార వ్యవస్థ స్లీపర్ సెల్ ను కచ్చితంగా కలిగి ఉంటుంది. అంటే మన గూఢచారులు వేరే దేశంలో ఆ దేశస్తులుగా చలామణి అవుతూ ఉంటారు. ఒక రోజుకో రెండు రోజుల కోసమో కాదు. సంవత్సరాల తరబడి. ఒక దర్జీగా కావొచ్చు, అక్కడి ప్రభుత్వ ఉద్యోగిగా కావొచ్చు. అక్కడే కాపురాలు పెట్టుకుని, పిల్లల్ని కని దశాబ్దాలుగా అక్కడే ఉండాల్సి వస్తుంది. వీళ్ళు ఫీల్డ్ ఏజెంట్స్ అయినప్పటికీ వీరిది యాక్టివ్ పాత్ర కాదు. పూర్తిగా పాసివ్. అంటే రోజులు, నెలలు, సంవత్సరాల పాటు సాధారణ జీవితం గడుపుతూ, సాధారణ వ్యక్తిగా ఉంటూ ఏ సమాచారం సేకరించడం కోసం నియమింపబడ్డారో ఆ పని చేస్తూ ఉంటారు.
లాంగ్ టర్మ్ ప్లాన్స్ ఇవి. ఒక వ్యక్తి మీద గానీ, ఒక వ్యవస్థ మీద గానీ సంవత్సరాల తరబడి నిఘా ఉంచడం. ఎప్పటి ప్రణాళికలు అప్పుడు తెలుసుకుని ఎవరికీ అనుమానం రాకుండా సంబంధిత అధికారులకో లేదా ఆ దేశంలోనే ఉంటున్న స్లీపర్ సెల్ ఆర్గనైజర్ కో చేరవేస్తూ ఉండటం వీరి బాధ్యత. ఏజెంట్ ఏ కారణం చేత అయినా చనిపోయినా, అంటే, వృద్ధాప్యం వల్ల కావొచ్చు, అనారోగ్యం వల్ల కావొచ్చు, ప్రమాదవశాత్తు కావొచ్చు, అలా మరణించాక అతడి కుటుంబంతో ఎటువంటి కమ్యూనికేషన్ ఉండదు. అతడి భార్యా (లేదా భర్త), పిల్లలకు అతడో (/ఆమె) స్లీపర్ అని తెలిసే అవకాశం ఉండదు. ఆ కథ అక్కడితో ముగిసిపోతుంది.
హనీ ట్రాప్ కూడా గూఢచార వ్యవస్థలో ఒక భాగమే. కేవలం శత్రు దేశాల్లోనే ఇలా స్లీపర్ సెల్స్ ఉంటాయి అనుకుంటే పొరబడినట్టే. మిత్ర దేశాలలోనూ స్లీపర్స్ ని ప్లాంట్ చేస్తూ ఉంటారు. మిత్రుడు అనుకున్నవాడు వెన్నుపోటు పొడవడని గ్యారెంటీ ఏమీ లేదు కదా. ఇదే పద్ధతిని మాఫియా, టెర్రరిస్టు గ్రూపులు కూడా తమ శత్రువు అనుకున్నవారి విషయంలో ఫాలో అవుతూ ఉంటాయి. మన తెలుగు సినిమాల్లో హీరో – విలన్ ఇంట్లో తిష్ట వేయడం అలాంటిదే. యండమూరి – మరణ మృదంగం నవలలో హీరోది అలాంటి స్లీపర్ పాత్రే. తప్పనిసరి పరిస్థితుల్లో బయట పడాల్సిన పరిస్థితి వస్తుంది. సినిమాలో ఏమైన మార్పులు చేశారేమో తెలియదు.
